In onze zoektocht naar gastbloggers is Leontine de eerste die het spits mag afbijten! Leontine heeft het over het dilemma van (in onze ogen) elke moeder die uiteindelijk weer moet gaan werken aan het einde van de verlofperiode. Dus deze keer niet Papavertelt, maar Mamavertelt!
Onze wolk van een dochter werd geboren en niets leek meer belangrijk. Ik had nog twaalf weken verlof en het werken leek zo ver weg. Af en toe spookte het door mijn hoofd, dat ik niet alle eerste dingen zou meemaken.
Terwijl ik tijd had om te slapen, luisterde ik hoe mijn twee lievelingsmensen sliepen en was ik in tweestrijd. Het voelde zo fout om weer te gaan werken straks. Ik ben de helft van de week aan het werk, het zal allemaal wel loslopen. Twee dagen naar mijn schoonmoeder en één dag naar de opvang. De laatste dag is een halve dag werken en dan werkt mijn man thuis, dus het is allemaal niet zo erg. Ik herhaalde dit voor mezelf en was er gerust op.
We hadden besloten om tijdens mijn verlof de kleine alvast te laten wennen op de opvang. Twee uurtjes op een dag stelt niks voor. Maar met een brok in mijn keel liep ik weg bij de opvang. Een half uur lang heb ik zitten huilen in de auto. Ik voelde me een slechte moeder en wist niet wat ik met mezelf aan moest.
Was het nodig om te gaan werken? We hadden net een huis gekocht, dus het was nodig.
Is het goed voor de kleine? Ja, ze leert om te gaan met andere mensen en het is ook leuk om met andere kinderen samen te zijn.
Is het goed voor mezelf? Ja.
Over het algemeen sta ik nuchter in het leven, maar dit was wel even andere koek. Toen onze prachtige dochter op mijn borst werd gelegd leek niets anders meer belangrijk. Zij was het allerbelangrijkst en om haar zou alles draaien.
Ik miste mijn werk en mijn leuke collega’s waar ik zo fijn mee werk en ik mis het contact met de cliënten. Wat voelde ik me schuldig tegenover onze dochter als ik er aan dacht om weer te gaan werken.
De tweestrijd was vermoeiend en naast veel knuffelen met mijn dochter en heel de dag met haar bezig zijn, kwam er weinig uit mijn handen. Heerlijk om zo’n klein lijfje vertrouwd tegen het jouwe aan te voelen.
Maar het einde van mijn verlof brak aan. Ik mocht weer aan het werk. Al de opvang op de verschillende dagen verliep perfect en onze dochter had het prima naar haar zin.
Het voelt nu, na vier weken weer werken, al minder onnatuurlijk en het thuiskomen is elke dag een feest. Ik maak niet alle eerste keren mee, maar als ze het opnieuw doet waar ik wel bij ben, dan is dat gewoon onze eerste keer.
En als Winston (van Miljoenenjacht) nu op een zondagavond op de stoep staat, dan wordt het weer een ander verhaal. Tot die tijd ben ik een werkende moeder en vier ik elke dag feest als ik onze dochter na een werkdag net zolang kusjes en knuffels geef totdat ze het schaterend haar heerlijke lachje laat horen.
Wil jij ook een keer een gastblog schrijven, of wil je reageren op de insta van Leontine, laat dan je bericht hieronder achter!