Mijn vrouw is 39 weken zwanger en de vraag “waar en wanneer gebeurt het?” is ons leven geleidelijk gaan overheersen. Ben ik thuis als de eerste weeën komen? Of sta ik net in een monsterfile die nog uren gaat duren? Gaat het snel of is er nog tijd voor een woon-werk verkeer ritje met oponthoud? Wat nou als er 2 spoed gevallen tegelijk zijn en de verloskundige later is? Allemaal situaties die niet te regisseren zijn.
Het is nog T* minus 5 dagen (T-5) als ik op de snelweg in de file sta. Verderop staat een bestelbusje in brand, ik kan de rookwolken net zien. Meteen weer een lichte druk…ik zal toch geen telefoon krijgen van thuis? Alsjeblieft niet nu…. Het is onmogelijk om te keren en pas na 1 uur wachten komt er beweging in de blikken polonaise. Voorzichtig raak ik de bijrijdersstoel aan. Daar ligt al een tijdje een handdoek op, met daaronder een strook kraamverband. Lekker zacht. Nog ongebruikt. In het dashboardkastje ook al zoiets. Een 2 euro muntje. Op advies van het Jeroen Bosch Ziekenhuis; de borg van een rolstoel bij de ingang. Zoals de verpleegkundige tijdens de informatie avond had verteld “je weet nooit of je nog kan lopen”. “Dus neem NU alvast die twee euro mee”. Dat hebben wij heel goed in onze oren geknoopt.
Ik kom op het werk aan. Met wat vertraging dus, er is geen bericht van thuis geweest. Collega’s zeggen dat ik “er gespannen uitzie”. Dat zal best een beetje waar zijn. Al eet en slaap ik nog prima, ik voel wel continu een lichte spanning. Of is het een vorm van alertheid? Adrenaline? Het is lastig te benoemen. Maar “het” is er. Continue; in een lichte vorm in mijn dagelijks bestaan, altijd aanwezig.
Op vrijdag T-1 is het nog steeds rustig in huis. We bezoeken de verloskundige voor de routine 40 weken afspraak en doen boodschappen. Voor de Paasdagen besluiten we toch maar te gaan gourmetten, want alles lijkt nog rustig. Toch? Thuis ruim ik voor de zoveelste keer net wat teveel op. Nesteldrang. Ook toekomstige papa’s hebben er last van. Of in ieder geval: deze aanstaande vader heeft er last. Onze boxspring staat intussen op kratjes bier en blijkt een perfecte werktafel te zijn om de was te vouwen. De eerste klossen die ik gebruikt heb, waren te klein en de grootste beschikbaar bleken ook een mismatch te zijn. De traditionele manier dan maar: 5 kratjes Heineken en eentje van Jupiler zijn de oplossing voor ons afwijkende Scandinavisch bed.
Op T=0 gaat de tijd geleidelijk voorbij. Ik bezoek nog een verjaardag en bij ieder berichtje op mijn smartphone veer ik op en stijgt de bloeddruk. Het zijn goedbedoelde whatsappjes met teksten als nog nieuws? Of hoe gaat het; waar zijn jullie nu? T=0 verstrijkt tergend traag en het blijft stil, oorverdovend stil. Dit kan nog wel een dag of 10 duren, toch? Er zijn nul komma nul signalen dat er iets anders is dan anders.
Op dag T+1 kijken we een film. Alle Oscar nominaties voor beste film staan op ons lijstje. We hebben toch tijd zat, het huis is gepoetst, kinderkamer klaar en we hebben bijna geen sociale afspraken meer buiten de deur. Tijdens de film ‘Three billboards outside ebbing missouri’ zegt mijn vrouw: “volgens mij is de baby weer wat verder ingedaald”.
Enkele minuten later komt de volgende mededeling: “ik denk dat de vliezen zijn gebroken”.
Als ze opstaat, is de bank een klein beetje nat. We weten allebei voldoende en ik ben al op weg naar de ziekenhuistas, zoek tegelijkertijd het spoed nummer van de verloskundige erbij en eet nog snel een bakje Griekse yoghurt leeg. Waar was ik uiteindelijk toen “het” gebeurde? Niet in de file, ver van huis of op het werk. Nee, gewoon thuis naast mijn vrouw op de bank, want een ding is ons heel duidelijk: NU gaat het gebeuren
T*: het uitgerekende tijdstip, in ons geval 31 maart 2018.
Lees ook: Termen waarvan je pas hoort als je papa wordt
Wil je ook net zoals Willem een blog schrijven op papavertelt en zo deel uitmaken van ons gezellige clubje? Schroom niet en neem contact met ons op.
Hoe leuk is dit! Thanks for sharing!